De voorbeeldpiet

Auteur: Heleen Zouthout

Eigenlijk was ik een beetje blij dat de stoomboot weer weg was.
Dan hoefde ik niet bang te zijn dat er elk moment een zwarte piet op kon duiken.
Dan hoefde oma niet te vertellen over de roe en zakjes zout en de zak waarin je mee naar Spanje gaat als je stout bent.
Terwijl ik al lang wist dat dat helemaal niet waar is.
Sinterklaas komt met zijn pieten om kinderen blij te maken.
Maar waarom voelde ik me dan niet blij?

“Mam, Sinterklaas wil de kinderen toch niet bang maken?”
Ik bladerde in de kinderatlas die ik op pakjesavond gekregen had.
“Nee, natuurlijk niet, schat, Sinterklaas komt om de kinderen blij te maken.”
Nederland ligt bij de zee, met een wenkbrauw van eilandjes er boven.
Spanje iets verder naar beneden, ook aan de zee.
Logisch natuurlijk, anders kan de stoomboot er niet komen.
“Maar waarom laten de Pieten me dan altijd zo schrikken?”
“Dat vind ik veel te spannend, snappen ze dat dan niet?”
Mama zuchtte en haalde de schone was uit de wasmachine.
“Weet je wat? Ga lekker naar buiten, een frisse neus halen. En loop voor je thuis komt even langs buurman Ed, die zei dat er een pakje voor ons bij hem bezorgd is.”
Nederland en Spanje liggen in de kinderatlas helemaal niet ver bij elkaar vandaan.
Gewoon op dezelfde bladzijde.
Ik liep naar de gang om mijn jas aan te doen en mijn nieuwe handschoenen.
“Dan ga ik gelijk even naar Sinterklaas”, riep ik naar boven, waar mijn moeder de was aan het ophangen was.
“Is goed!“ “Doe je je handschoenen aan?”

………….

Niek gelooft zijn ogen bijna niet.
Dit lijkt wel….
Dit IS het huis van Sinterklaas, dat moet wel.
Hij leest de sierlijke gouden letters op de rode deur.
Sint Nicolaas, het staat er echt.

 Als hij om het huis heen loopt ziet hij de langste waslijn die hij ooit gezien heeft.
Tot zover hij kan kijken wapperen rode, groene en blauwe broeken. 
Jasjes met gele, oranje en gouden randjes glanzen in de zon. 
En witte kousen voor ontelbaar veel pietenbenen hangen netjes in een rij. 

Zijn warme handschoenen propt Niek in de zakken van zijn jas.
Die heeft hij hier niet nodig. 

Verderop ziet hij jongens, die lachend aan de kant springen voor een waterstraal.
Als hij dichterbij komt  ziet hij drie jongens met ondeugende ogen. 
Ze dragen allemaal een spijkerbroek en een vrolijk gekleurd T-shirt. 
Hun zwarte krullen zijn helemaal nat. 
Één van hen heeft een grote fles in zijn handen. 
“Paardenshampoo”, staat er op. 
Een mooi wit paard staat tevreden te kauwen op een wortel. 
Hij lijkt het niet zo erg te vinden dat zijn wasbeurt nog even is uitgesteld. 

“Hee Niek, wil je wat drinken?”
De kleinste van de drie jongens neemt hem mee naar de keuken.
Ze gaan zitten aan een lange houten tafel.
Niek neemt een slok van zijn chocolademelk met ijsblokjes.
“Sinterklaas zei al dat je zou komen.”
“De andere Pieten dachten dat je het niet zou durven, 
maar ik weet dat Sinterklaas het bijna altijd goed heeft.” 

“Polleke, zorg je wel goed voor Niek?”
Achter Niek komt iemand tevoorschijn met een ronde buik onder een geruit keukenschort.
Hij lacht en Niek ziet zijn witte tanden blinken.
Toch is hij niet eens geschrokken.
Voor hij het weet heeft Niek een mond vol pepernoten.
De lekkerste die hij ooit geproefd heeft.
“Nieuw recept van de bakpiet”, lacht Polleke.
De bakpiet is al weer verdwenen. 

“Hier in Spanje is het eigenlijk te warm voor zo’n lange baard.”
“Net als mijn tabberd, die hang ik voorlopig weer even in de kast.”
Sinterklaas kijkt vriendelijk naar het verbaasde gezicht van Niek.
Niek zit naast Sinterklaas op een bankje onder een sinaasappelboom.
Onder Sint zijn rode korte broek vandaan komen benen die net zo bleek zijn als die van buurman Ed.
Niek moet er bijna van lachen, 
maar hij durft het toch niet zo goed. 

“Fijn dat je gekomen bent, Niek”, zegt Sinterklaas. 
“We hebben een probleem en Polleke dacht dat jij ons daarbij wel zou kunnen helpen.” 

………..

Niek knikt en luistert naar Sinterklaas, 
die vertelt dat hij zo graag alle kinderen blij zou willen maken.  
De Sint vertelt dat Polleke heeft gezien dat niet alle kinderen pietengrapjes leuk vinden. 
Als Niek  aan Sint verteld heeft wat hij leuk en lastig vindt aan het sinterklaasfeest, 
mag hij samen met Polleke nog wat rondkijken. 

Overal waar ze kijken zijn Pieten. 
Geen Pieten met veren en oorringen, maar Pieten met spijkerbroeken of overalls.
Pieten die grapjes met elkaar uithalen, gymnastieken en hard aan het werk zijn.
Cadeaupapier wordt opgerold, linten worden gestrikt en zakken vol brieven gesorteerd.
“Die brieven zijn van moeders die zich bemoeien met verlanglijstjes.”
“Soms geven we ze hun zin”, lacht Polleke. 

Plotseling begrijpt Niek wat er aan de hand is.
Die Pieten hebben alleen elkaar als voorbeeld.
Ze zien, behalve Sinterklaas, het hele jaar door ontelbaar veel Pieten
Hoe weet je nou wat kinderen grappig vinden 
als je bijna alleen maar Pieten ziet?
Daar kunnen ze dus helemaal niks aan doen.
Polleke kan ze een beetje helpen, 
want die logeert wel eens in een school.
Maar het meeste leer je natuurlijk van echte kinderen.

Buurman Ed zag me lopen en klopte op het raam.
Hij hield een pakje in de lucht. 
Rood papier zat er omheen, met ontelbaar veel Pietjes er op.
Ik pakte het pakje uit zijn handen en rende er mee naar huis.
Onder dat mooie papier zat een prachtig pietenpak.
Eentje met een blauwe broek en een jasje met groene randjes.
Ook zaten er echte pietenkousen bij.
“Voor een voorbeeldpiet” stond er met deftige letters op het kaartje aan de strik. 

“Had je nou toch je handschoenen niet aangetrokken?”
Mijn moeder viste de opgepropte handschoenen uit de zak van mijn jas,
die ik net op de grond had gegooid.
Ik haalde mijn schouders op.
“Over hoeveel nachtjes komt de stoomboot weer, mam?”

****